जेठ २६ काठमाण्डौ । पौरखी र परिश्रम नै जिवनको सफलता हो । जस्ले मेहनत गर्छ त्यसैले जिवनमा सफलता हात पाउँछ भन्ने उदाहरण समाजमा चलन चल्तीमा छ । त्यस्तै उदाहरणीय मध्येका एक हुन तारा बहादुर कुँवर । जस्ले अर्काको घरमा काम गरेर सुरु गरेको आफ्नो जिवन बिना स्वार्थ सफलताको शिखरमा पुग्यो । जुन पात्र नेपालीहरुका लागि उदाहरणीय हुन पुग्यो । सामान्य नागरीकले कुँवरबाट सिक्नुपर्ने कुराहरु धेरै छन जुन तल प्रस्तुत गरिएको छ । प्रस्तुत छ हाल हेब्बी इक्वीप्मेन्ट संघको अध्यक्ष समेत रहनु भएका सफल ब्यक्ति ताराबहादुर कुंवरसँग सञ्चारखवरका प्रकाशचन्द्र दाहालले गरेको कुराकानी ।
तपाई आफ्नो नाम तारा बहादुर कुँबरबाट स्थापित हुनुहुन्छ, अझ भनौ सुपरिचीत हुनुहुन्छ, उद्योगि ब्यवसायहरु लगायत ग्राहकहरु बीच पनि लोकप्रिय हुनुहुन्छ, यो सफलताको कसरी पाउनु भयो ?
म बाट जीवनमा कहिले झुटा कुरा भएनन् । यो संसारमै सबैभन्दा सानो मान्छे म हुँ जस्तो लाग्छ । मेरो सबैलाई सम्मान गर्ने बानी छ । चाहे साना होस या ठूला सबैलाई आदर सम्मान गर्छु । यो दुनियामा मेरो दुस्मन भन्ने कोहि छैनन् भन्ने लाग्छ । म आफू पनि सबैलाई माया गर्ने भएकोले होला, मलाई पनि सबैले माया गर्नुहुन्छ । यो सम्पूर्ण श्रेय उहाँहरुलाई नै जान्छ जसलाई म माया गर्छु अनि उहाँहरुबाट पनि पाउँछु ।
त्यसो भए आफ्नो आनीबानी र ब्यवहारको कारण सबैको माझमा लोकप्रिय हुनुहुन्छ ?
हो मैले कुनै पनि मानिसलाई भेटिसकेपछि आफ्नो तरिकाले सम्मान गर्छु, जहाँ मेरो कुनै स्वार्थ रहेको हुन्न । आफुसंग भए सम्म केहि दिने प्रयास गर्छु तर कसैबाट आफ्नो लागि केहि अपेक्षा गरेको हुन्न । कम्पनिमा आउने कोहि मान्छे अर्थात कामकाजको सन्दर्भमा भेटिने मान्छेहरु म सगं आफै बोल्न नआए पनि म आफै नमस्कार गरेर भएपनि बोल्छु । कसैले यो सोच्ने गर्छन् कि मैले त्यो मान्छेसंग केहि लिन खोजिरहेको छु र नजीकिन खोज्दैछु । तर मैले त्यो कहिले सोच्दिन कि केहि दिन नपरोस् भन्ने । कहिले काही हामीलाई कामको लागि कोहि आवश्यकता प¥यो भने र उनिहरुलाई पनि हाम्रो कामको आवश्यकता परेछ भने हामी त्यो दिन तयार छौँ तर परिचय गर्दैमा कुनै स्वार्थको पछि भने लाग्दिन । मैले जीन्दगीमा धेरै साना ठूला उद्योगपति,कलाकार, पत्राकारलाई भेटें । जतिपनि मान्छेहरुसंग भेटें अहिले सम्म कसैसंग नराम्रो सम्बन्ध भएन ।
यहाँको पारिवारिक पृष्ठभूमि कस्तो थियो ? बाल्यकालको अवस्था बारेमा पनि बताइ दिनुस् न ।
काभ्रेपलान्चोक जिल्लामा बि.स. २०२२ सालमा मेरो जन्म भयो। जहाँ पहरी दाजुभाईहरुको अलि ठूलै बाहुल्यता रहेको थियो । त्यो ठाँउमा २८÷३० सालसम्म एस.एल. सी गर्ने कोहि मान्छेहरु नै थिएनन् । हामीहरु चाँहि २०÷२२ घर दाजुभाई मात्रै थियौँ । त्यहाका अरु मान्छेहरु भन्दा हामी अलि बाठा थियौँ । पहरी दाजुभाईहरु अलि लजाउने गर्थे । त्यो बेला गाँउमा पुरानो शिक्षा पढाई हुन्थ्यो । गाँउको ठाँउ बिहान उठ्ने बित्तिकै घाँस काट्न जानुपर्ने, घर आएर आमाले पकाको ढिँडो खाएर स्कूल जाँदा ढिलो हुन्थ्यो,सरले कुटेर सारो पार्ने । घरबाट स्कूल पुग्न एक घण्टा लाग्थ्यो जुन चौभास भन्ने ठाँउमा थियो । त्यहाँ मैले दुई कक्षा सम्मको शिक्षा पूरा गरे । त्यसपछि ३२ सालमा मेरो जेठो दाजूले मलाई काठमाण्डौ लिएर आउनु भयो । जीवनमा पहिलो पटक यहिँ आएर मैले गाडी देखेको हो । गाउँबाट आएको मान्छे खासै केहि कुरा थाहा थिएन । खानाका परिकारहरु पनि के के हुन्छ केहि थाहा थिएन । एक दिन दाईले सडक बिभागका ईन्जिनियरको घरमा लग्दिनु भयो त्यहाँ बस्नको लागि । दाईले जे जे सिकाउनु भयो मैले त्यहाँ गएपछि त्यहि अनुसार कुरा गरे । पछि त्यहि बसेर पढ्ने मौका पनि मिल्यो । ७ कक्षा पढ्दा पढ्दै उहाँहरु सरुवा भएर बाहिर जानुभयो । त्यसपछि अर्कैको घरमा बसियो । त्यँहा बाट टाढा धाउनु पर्ने भएकोले पढाई यत्तिकै छोडियो । त्यसपछिका दिनमा संघर्ष गर्दै जाँदा राम्रा र गर्नहुने काम जति सबै गरियो । आफूले जानेका कुरा अरुलाई पनि सिकाईन्थ्यो । अरुको घरमा बस्दा महिनाको ५ रुपैँया दिन्थे । एउटा घरमा १९ महिना बसेर ९५ रुपैया कमाएको थिएँ,त्यो पैसा घरमा लगेर बा आमालाई दिए ।
सानै उमेर देखि काठमाण्डौ आएर दुःख गर्दै गर्दा र कमाएको पैसा घरमा लगेर आमा बाबुलाई दिँदा उहाँहरुको खुसी कस्तो पाउनुहुन्थ्यो ?
हामी ६ दाजूभाई र एक बहिनी गरि ७ जना छोरा छोरी थियौँ । पहाडको ठाँउ जतिसुकै खान लाउन पुग्ने भएपनि बिभिन्न घरायसी सामानहरुको अभाव त भै नै हाल्थ्यो । त्यस्ता अभावलाई परिपुर्ति गर्नको लागि हाम्रा बुबा कैलाखानी जानुहुन्थ्यो, भारतको आसाम भन्ने ठाँउ । र उहाँले त्यहाबाट पैसा पठाउनू हुन्थ्यो । उहाँले पठाएको पैसाले मात्र जिबिकोपार्जन गर्न मुस्किल पथ्र्यो तर पनि गाँउ घरको लागी चाही हामी अलि हाई लेभलको परिवार मै गनिन्थ्यौं । तर बेहाल भने सबैको उस्तै हुन्थ्यो । मैले यता काठमाण्डौमा रिक्सा, ट्याम्पो पनि चलाउन सुरु गरें बहुदल आएसी मैले ट्याम्पो चलाउन सुरु गरे । त्यस्तै गरेर सबै मिलेर घरको समस्या समाधान गथ्र्याैँ ।
बिहे कति सालमा गर्नुभयो ?
बिहे ४३ सालमा भयो,गाउंमा बिहे गर्नलाई कसैले नपत्याए पछि बल्ल बल्ल बिहे गरियो आफन्त मार्फत । बा को सम्पत्ति गाउँमा राम्रै भए पनि हामी ६ जना दाजुभाई भएका कारण मेरो छोरीले खानै पाउँदिन त्यस्तालाई कसरी छोरी दिनु भन्थ्ये गाउंलेले । त्यसपछि हेटौडाको राम्रै घरबाट कुरा आयो र मागी बिबाह भयो ।
बिहे पछिको पारिवारिक जीवन कसरी अगाडी बढाउनु भयो, परिवार संगै बस्नुभयो या एक्लै काठमाण्डौमा बस्नुभयो ?
त्यस पछि १ बर्ष जति काभ्रे मै बसेर भैँसी पालन र खेतिपातिमा ब्यस्त भइयो । तर एक बर्ष सम्म खासै केहि उपलब्धि हुन सकेन । त्यसपछि भएको खेतिपाती, भैँसी आमा बाबुलाई छोडेर बुढाबुढी काठ्माण्डौ आयौँ । ५० साल सम्मको दौरानमा ट्याम्पो साउ पनि भईयो । ७ वटा ट्याम्पोको साउ भएपछि मैले ति ट्याम्पो एक एक गरि बेचेँ । त्यसबाट आएको ६५ हजार रुपैँया पैसाले बाफलमा जग्गा किने । त्यसो हुदाँ हुदँै २०६३ साल बाट हेभ्भी ईक्विपमेन्टको सुरुवात भयो । बीचमा साना तिना उतार चढाब आएपनि हामी पछि हटेनौँ । नेपालमा अहिले धेरै झुटा काम गर्ने, डुप्लिकेट समानहरु ओसारपसार गर्ने प्रबृत्ति बढेको छ । तर हामीले यो जि.पि लुब्रिकेन्टबाट अहिले सम्म त्यस्ता नराम्रा र अरुलाई दुःख दिने काम गरेका छैनौ । यस्तै संघर्ष गर्दै आएका छौँ, कयौँ बाधा अड्चन आएपनि अहिले सबै समाधान हुदै आएको छ, खुसिसंग जिवन अघि बढिरहेको छ ।
बाल्यकालमा भोग्नुपरेका दुुःखका दिन, अरुको घरमा बसेर गरेका संघर्षका दिनहरु भाउजुलाई भन्नु भयो कि भएन ?
भनेको छु , यस बिषयमा उनलाई सबै कुरा थाहा छ । मैले उनलाई बिहे गरेर ल्याउँदा रिक्सा सिक्सा चलाएर खल्तिमा २÷४ हजार रुपैयाँ हुने बर्गमा पथ्र्येँ । जव बिवाह गरेर उनि आईन बिस्तारै छोरा छोरी जन्मे कमाउदै गईयो । समस्या पनि समाधान हुदै आए ।
पछिल्लो समयमा मेहनत गरेर कमाउने मानिसहरु भन्दा गैरकानुनी ढङ्गबाट कमाउनेको संख्या बढ्दो छ, यो दुई बर्ग बीचको भिन्नता कस्तो छ ?
मेहनतले नै धनि हुने भए त म जति धनि कोहि हुदैनथ्यो हेर्नुस् तर अहिलेको अवस्थामा हेर्दा प्रायः मान्छेहरुले अलि बढि नै नराम्रा कामहरु गरेर धनि भएका छन् । जो संग बढि धन छ उ संग मन छैन । त्यसैले हामी जस्ता मेहनत गर्ने सच्चा ब्यक्तिलाई नब धनाढ्यहरुले त्यती राम्रो नजरले हेरेको पाइन्न ।
